Władysław Raczkiewicz

Władysław Raczkiewicz (ur. 16 stycznia^?/28 stycznia 1885 w Kutaisi, zm. 6 czerwca 1947 w Ruthin) – polski adwokat, działacz polityczny, społeczny i wojskowy, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1939–1947).

Minister spraw wewnętrznych w czterech rządach II Rzeczypospolitej (w latach 1921, 1925–1926, i 1935–1936), senator (z list BBWR) i marszałek Senatu III kadencji (1930–1935), wojewoda nowogródzki (1921–1924), wileński (1926–1931), krakowski (1935), pomorski (1936–1939), prezes Światowego Związku Polaków z Zagranicy (1934–1939), członek władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. Kawaler Orderu Orła Białego.

Do 5 lipca 1945 był uznaną na arenie międzynarodowej głową państwa polskiego, a rząd RP na uchodźstwie stanowił legalną kontynuację rządu polskiego z września 1939 (powołany został na podstawie konstytucji kwietniowej poprzez wyznaczenie następcy na urzędzie prezydenta RP przez Ignacego Mościckiego), w związku z czym jest de iure ostatnim prezydentem II Rzeczypospolitej.